Σκλάβοι γεννηθήκαμε και πολεμούμε όλη μας τη ζωή να γίνουμε ελεύτεροι.

Στα μέσα της δεκαετίας του ’40, αμέσως μετά τον Ζορμπά, ο Καζαντζάκης γράφει τον Ανήφορο, ένα κείμενο εσωτερικό, που το διακρίνει μελαγχολία βαθιά και λυτρωτική.

Η δράση του εκτυλίσσεται αμέσως μετά τον πόλεμο, σε Κρήτη και Αγγλία.
Ο Κοσμάς, έπειτα από απουσία είκοσι χρόνων και την ενεργή συμμετοχή του στον πόλεμο, επιστρέφει στην πατρίδα του, το Μεγάλο Κάστρο, μαζί με την Εβραία γυναίκα του, τη Νοεμή, η οποία κουβαλάει την πανανθρώπινη μνήμη του Ολοκαυτώματος, και μαζί της την ερώτηση για την αξία της ζωής.

Έχουν περάσει μόλις μερικές μέρες από τον θάνατο του πατέρα του κι η Κρήτη μετράει τις πληγές της αναβιώνοντας προσωπικές ιστορίες θάρρους και πόνου.

Ο άνθρωπος που βγαίνει από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο είναι ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να στοχαστεί, ένας άνθρωπος που δεν έχει σωθεί, που κινδυνεύει, και ο Κοσμάς μεταβαίνει στη μεταπολεμική Αγγλία για να τον σώσει.
Το προσωπικό κόστος της επιλογής του είναι τεράστιο.
Όμως αυτό είναι το χρέος, αυτός είναι ο ανήφορος που όλοι πρέπει να διαβούμε.

Ο Ανήφορος, το ανέκδοτο μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη, είναι ένα κλασικό έργο που θέτει ερωτήματα που διαρκώς κατατρέχουν τον άνθρωπο, δεν αποτελεί απλώς μια πολύ μεγάλη λογοτεχνική στιγμή για τη χώρα μας αλλά και ένα πολιτιστικό γεγονός.

«Δε με νοιάζει ο θάνατος», συλλογίζουνταν, «με νοιάζει η φθορά, αυτή εξευτελίζει τον άνθρωπο. Αυτήν πρέπει να νικήσω…» Είχε γεράσει η πολιτεία της παιδικής του ηλικίας και της νιότης, θρύβουνταν κι αυτή, άρχιζε να γίνεται κουρνιαχτός και να σκορπίζεται στον άνεμο. Μπορούσε άλλη πολιτεία να χτιστεί αποπάνω της μα δε θα ’ταν η δική του, θα ξαναγέμιζαν πάλι οι δρόμοι με νέους μα δε θα ’ταν η δική του νιότη… «Αγαπημένο Κάστρο», μουρμούριζε κοιτάζοντάς το με τρυφερότητα, «γεράσαμε...»

«ΜΙΑ ΛΕΞΗ ΠΑΝΤΑ, σε όλη μου τη ζωή, με τυραννούσε και με μαστίγωνε: η λέξη Ανήφορος: τον ανήφορο αυτό θα ’θελα εδώ, με αλήθεια μαζί και φαντασία, να παραστήσω και τις κόκκινες πατημασιές που άφηκε το ανηφόρισμα», έγραφε ο Νίκος Καζαντζάκης στο αυτοβιογραφικό Αναφορά στον Γκρέκο, επιβεβαιώνοντας, για μία ακόμα φορά, ότι ο ανήφορος ήταν μια έννοια που πάντοτε διαπερνούσε και θεμελίωνε το μεταφυσικό του πλάνο.

Η ανηφορική πορεία του ανθρώπου προς ό,τι τον συνταράσσει και τον ξεπερνά, οι δυσκολίες που καλείται να ξεπεράσει στη ζωή του ώστε να κατακτήσει τα ύψη της αυτενέργειας και της ελευθερίας, ήταν ο κεντρικός άξονας πάνω στον οποίο θεμελιώθηκαν τα μυθιστορήματά του κορυφαίου συγγραφέα.

Ενδεικτικό της υπαρξιακής αυτής αναζήτησης είναι το έργο που φέρει ακριβώς αυτόν τον τίτλο (Ο Ανήφορος) και μέχρι σήμερα παρέμενε ανέκδοτο ‒ αναμένεται να κυκλοφορήσει στις 26 Οκτωβρίου, ημέρα θανάτου του συγγραφέα.

Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που χρονικά συμπίπτει με την αναχώρηση του συγγραφέα από την Κρήτη, στην οποία δεν ξαναγύρισε ποτέ ‒μόνο μετά θάνατον‒, και ουσιαστικά περιγράφει τα ζοφερά χρόνια του πολέμου, τόσο στην Αγγλία όσο και στην Ελλάδα, όπου ο συγγραφέας παρέμεινε για μεγάλο χρονικό διάστημα για να μπορέσει να γράψει και να συγκεντρωθεί.

Στον Ανήφορο είναι διακριτές οι εσωτερικές σκέψεις για τη ζωή και τον θάνατο που βασανίζουν τον συγγραφέα και μπορεί κανείς να πει ότι συνιστά το διονυσιακό συμπλήρωμα του πιο απολλώνιου Ζορμπά, καθώς είναι γεμάτο παραφορά και τις σελίδες του διαπνέει μια σκοτεινή αύρα. Σε κάποια σημεία διαθέτει τη θεατρικότητα των έργων του Σαίξπηρ, στον οποίο παραπέμπει εμφανώς ο Καζαντζάκης προς το τέλος του βιβλίου, με σκηνές από την Τρικυμία π.χ., ενώ σε άλλα έχει την αυτοβιογραφική δύναμη που βλέπουμε και στην Αναφορά στον Γκρέκο.

Αλλού πάλι διακρίνεται από μια εκφραστική ένταση και ένα περιγραφικό σθένος που χαρακτηρίζει τα ταξιδιωτικά του κείμενα. Μάλιστα θα λέγαμε ότι αυτό το χαρακτηριστικό του υβριδισμού καθιστά τον Ανήφορο ένα έργο άκρως πρωτότυπο και επίκαιρο για τους αναγνώστες, καθώς οι σκέψεις του συγγραφέα για τη μεταπολεμική Ευρώπη βρίσκουν αναλογίες με τη σημερινή κατάσταση της Γηραιάς Ηπείρου που ταλανίζεται από τον πόλεμο και την κρίση, και η κρίση ταυτότητας είναι παραπάνω από εμφανής.

Επικεντρώνοντας σε αυτά ακριβώς τα ζητήματα, ο Καζαντζάκης αναρωτιέται διαρκώς, όπως και στα υπόλοιπα βιβλία, για τον σκοπό και τη δύναμη του ανθρώπου, για το νόημα της ζωής και της ύπαρξης, λέγοντας χαρακτηριστικά: «Δεν με νοιάζει ο θάνατος, δεν με νοιάζει η φθορά: αυτή εξευτελίζει τον άνθρωπο. Αυτήν πρέπει να νικήσω».

Τολμούμε να πούμε ότι πρόκειται για ένα κατεξοχήν έργο ελευθερίας που συνομιλεί νοερά με την Πανούκλα του Καμί, η οποία, κατά σατανική σύμπτωση, γράφεται ακριβώς τότε.

Μέχρι σήμερα το χειρόγραφο του Ανήφορου φυλασσόταν στο Μουσείο Καζαντζάκη, στην ιδιαίτερη πατρίδα του, στους Βαρβάρους (σημερινή Μυρτιά), με αριθμό καταγραφής ΑΥΤ.086. Τη μεταγραφή του ανέλαβε και έφερε εις πέρας η Βίκυ Κατσαρού, ενώ οι φιλόλογοι Νίκος Μαθιουδάκης και Παρασκευή Βασιλειάδη, οι οποίοι την είχαν επιχειρήσει πρώτοι, υπογράφουν το επίμετρο που συνοδεύει την έκδοση, όπου τονίζουν πως ο Ανήφορος είναι ένα «πρωτοποριακό μυθιστόρημα με έντονο υβριδικό χαρακτήρα, που γράφεται κατά την περίοδο της “εξόδου” του Νίκου Καζαντζάκη στην Ευρώπη ‒που η αναχώρησή του στο εξωτερικό έμελλε να αποτελέσει την αρχή του οριστικού εκπατρισμού του‒, και μάλιστα ταυτίζεται με τα πρώτα χρόνια της ενασχόλησης του Κρητικού λογοτέχνη με το μυθιστόρημα, εντείνοντας τις προσπάθειές του να επιβληθεί ως παγκόσμιος συγγραφέας και προσπαθώντας πεισματικά να διεκδικήσει το Νόμπελ Λογοτεχνίας από τη Σουηδική Ακαδημία». (https://www.lifo.gr/)