Ο 19ος αιώνας υπήρξε σημείο καμπής για την Ελλάδα, αφού κατά τη διάρκειά του δημιουργήθηκε το νέο ανεξάρτητο ελληνικό κράτος, αποτέλεσε δε πόλο έλξης πολλών ξένων αρχιτεκτόνων και μηχανικών έργων υποδομής, οι οποίοι συνέβαλαν κυρίως σε τρεις τομείς: στην κάλυψη των μεγάλων κτηριακών αναγκών της χώρας, την κατασκευή σημαντικών έργων υποδομής, απαραίτητων για τη λειτουργία της (έργα οδοποιίας και σιδηροδρομικής, εγγειοβελτιωτικά, λιμενικά, γεφυροποιίας κ.ά.) και τη μελέτη των αρχαίων και βυζαντινών μνημείων της.
Όπως ήταν φυσικό, μεγάλο ποσοστό του ενδιαφέροντος τους συγκέντρωσε η πρωτεύουσα του νέου κράτους, η Αθήνα (η ανάπτυξη της οποίας ξεκίνησε ήδη από την τέταρτη δεκαετία του 19ου αιώνα) προέρχονταν δε από ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Δανία, η Γερμανία, η Αγγλία, η Αυστρία, η Γαλλία και η Ιταλία. Ακριβώς στους αρχιτέκτονες και μηχανικούς έργων υποδομής από τις δύο τελευταίες χώρες αναφέρεται η παρούσα μελέτη, που είναι ενταγμένη στο πλαίσιο της αρχιτεκτονικής, οικοδομικής και δομοστατικής ιστορίας του 19ου αι. [...]